ไสยศาสตร์ คืออะไร

ไสยศาสตร์   คืออะไร ไสยศาสตร์     ในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน  พ.ศ. ๒๕๔๒   ให้ความหมายไว้ว่า   ตําราทางไสย,  วิชาทางไสย.   คำว่า ไสย, ไสย – [ไส, ไสยะ–]  เป็นคำนาม  หมายความว่า  ลัทธิอันเนื่องด้วยเวทมนตร์ คาถาซึ่งเชื่อว่า ได้มาจากพราหมณ์ เช่น  ถูกคุณถูกไสย.   

ไสยศาสตร์  เป็นวิชาเกี่ยวกับเวทมนตร์ คาถา แล ะเลขยันต์  ประกอบกับการใช้อำนาจสมาธิจิต การสาธยายเวทมนตร์ คาถา การภาวนา และ การปลุกเสก

 ไสยศาสตร์   เป็น ศาสตร์มืด หรือ การทำ " คุณไสย "    ในพจนานุกรมไทยให้คำจำกัดความ คุณไสย ว่า " เป็นพิธีกรรมเพื่อทำร้ายอมิตร " เป็นศาสตร์ที่ทางวิทยาศาสตร์ไม่อาจจะพิสูจน์ได้ แต่เป็นที่รู้จักกันทั่วไป และมีคนเชื่อและผู้ปฏิบัติทั่วโลก

ไสยศาสตร์ ถือ เป็นศาสตร์ที่ลี้ลับมีมาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ และ มีทั่วโลก  กระทั่งในเวลาปัจจุบัน แม้รูปแบบจะแตกต่างกัน แต่ก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือ การทำอันตรายต่อผู้คนด้วยวิธีที่ลี้ลับ

ในแต่ละชุมชนจะมีรูปแบบของไสยศาสตร์ที่แตกต่างกันออกไป แต่ถึงอย่างไรก็ตามไสยศาสตร์ ก็คือ การทำให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น โดยผิดแปลกจากกฎของธรรมชาติ เช่น ทำให้สามีภรรยาที่ดีกันทะเลาะและแยกทางกัน ทำให้สาวหลงรักหนุ่มที่เคยเกลียด ซึ่งปกติแล้วจะใช้ไสยศาสตร์ในทางที่ชั่วร้าย โดยเฉพาะการทำ "คุณไสย" ที่เป็นพิธีกรรมเพื่อทำร้ายผู้ไม่เป็นมิตรด้วยการปลุกเสกสิ่งใดสิ่งหนึ่งเข้าไปในตัว หรือ ฝังรูปฝังรอย หรือ การทำเสน่ห์ยาแฝด ลงนะ จากผู้ที่อ้างตัวว่ามีอาคมซึ่งส่วนใหญ่ล้วนเป็นพวกที่ทำมาหากินด้วยการหลอกลวงผู้คนหรือที่เรียกว่า พวก สิบแปดมงกุฎ ถึงกระนั้นก็ตาม  “ คุณไสย ”  หรือ  “ มนต์ดำ ”  

ในทางพระพุทธศาสนา  พระพุทธเจ้า ทรงบัญญัติให้  ไสยศาสตร์  เป็น เดรัจฉานวิชา โดยปรากฏเป็นภาพรวมเด่นชัดใน พระสุตตันตปิฎก ซึ่งเป็น  ๑  ในพระไตรปิฎก  กล่าวคือ บทมหาศีล ใน สามัญญผลสูตร  พระสูตรที่ ๒  พระพุทธเจ้า    ได้ทรงห้ามพระภิกษุ   เว้นขาดจากการเลี้ยงชีพผิดทางด้วยเดรัจฉานวิชา  เช่นที่  สมณพราหมณ์  ผู้เจริญบางพวกฉันโภชนาหารที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้วยังเลี้ยงชีพผิดทางด้วยเดรัจฉานวิชา  (ที.สี. (ไทย) ๙ / ๒๐๕ – ๒๑๑ / ๖๙ – ๗๔.)   (ยถา วา ปเนเก โภนฺโต สมณพฺราหฺมณา สทฺธาเทยฺยานิ โภชนานิ  ภุญฺชิตฺวา เต เอวรูปาย   ติรจฺฉานวิชฺชา ย  มิจฺฉาชีเวน  ชีวิกํ   กปฺเปนฺติ  ฯ   เสยฺยถีทํ  ฯ) (ที. สี. (บาลี)  ๙/๑๑๔ – ๑๒๑/๘๙ – ๙๓)

พระวินัยปิฎก อีกปิฎกหนึ่งในพระไตรปิฎก  ได้กล่าวถึง เดรัจฉานวิชา  ว่าเป็นวิชาที่ไม่มีประโยชน์  ไม่เกี่ยวข้องกับพระพุทธศาสนา  เป็นวิชาที่เบียดเบียนผู้อื่น  เช่น  (๑)  วิชาฝึกช้าง,  ขี่ช้าง  (๒)  วิชาฝึกม้า,  ขี่ม้า  (๓)  วิชาการขับรถ  (๔)  วิชายิงธนู  (๕)  วิชาฟันดาบ (๖)  ร่ายมนตร์ทำร้ายผู้อื่นด้วยพิธีอาถรรพณ์  (๗) ร่ายมนตร์เสกตะปูฝังดินฆ่าคนหรือเสกเข้าท้อง  (๘)  ร่ายมนตร์ทำผู้อื่นให้อยู่ในอำนาจ  หรือ  ให้เป็นบ้า  (๙) ร่ายมนตร์ทำผู้อื่นให้เนื้อเลือดเหือดแห้ง  (๑๐) ปล่อยสัตว์มีพิษ  (วิ.อ.  ๒/๑๐๑๕/๕๑๑, กงฺขา.อ. ๓๘๘, สารตฺถฏีกา  ๓/๑๐๑๕/๑๕๕, กงฺขา.ฏีกา ๕๐๓,  ปาจิตฺยาทิโยชนา ๑๗๓  ม.)

เดรัจฉานวิชา (อ่านว่า เด-รัด-ฉาน-วิ-ชา) มาจากคำว่า เดรัจฉาน  กับคำว่า  วิชา  คำว่า เดรัจฉาน ในที่นี้  ไม่ได้หมายถึง สัตว์เดรัจฉาน  แต่มีความหมายตามรากศัพท์ว่า การเคลื่อนไปในแนวนอน  แนวขวาง หรือ ซึ่งเคลื่อนไปในลักษณะที่ขัดหรือขวาง. ส่วนคำว่า  วิชา  แปลว่า ความรู้   ดังนั้น เดรัจฉานวิชา จึงแปลว่า วิชาที่ขัด หรือ ขวาง หมายถึง ความรู้ที่ขัดหรือขวางหนทางไปสู่พระนิพพาน  ไม่ใช่วิชา ธรรม  ซึ่งเป็นวิชา ความรู้ ที่นำไปสู่ความเจริญในแนวยืน หรือ แนวตั้ง 

เดรัจฉานวิชา คือ วิชาความรู้ที่พระภิกษุศึกษาแล้วไม่เป็นประโยชน์แก่การบรรลุนิพพาน พระภิกษุควรศึกษาธรรมะตามคำสอนของพระพุทธเจ้า.    วิชาที่จัดเป็น   เดรัจฉานวิชา  สำหรับพระภิกษุ ครอบคลุมถึงวิชาทำนายดวงชะตา  สักเสกเลขยันต์  ร่ายมนต์ขับผี  สะเดาะเคราะห์ต่อชีวิต  ทำเสน่ห์  รวมทั้งวิชาปรุงยาและวิชาผ่าตัดเพื่อรักษาโรคภัยไข้เจ็บต่าง ๆ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวิชาที่ปรากฏในคัมภีร์อถรรพเวท  (อ่านว่า อะ -ถับ-พะ -เวด) ของพราหมณ์.  ภิกษุที่หมกมุ่นอยู่กับเดรัจฉานวิชา ไม่ใช่พุทธบุตรที่แท้จริง " การกระทำอย่างนี้  มิได้ทำคนที่ยังไม่เลื่อมใส ให้เลื่อมใส หรือ ทำคนที่เลื่อมใสอยู่แล้ว ให้เลื่อมใสยิ่งขึ้นได้เลย  ฯลฯ ” (วิ.ภิขุนี. (ไทย) ๑๐๑๓, ๑๐๑๗/๓/๒๖๐,๒๖๒) 

 พระพุทธองค์ ได้ทรงห้าม ภิกษุณี  เรียน และ สอนเดรัจฉานวิชา โดยทรงบัญญัติในพระวินัยปิฎก  สิกขาบทที่ ๙  และ  ๑๐  จิตตาคารวรรค  ปาจิตติยภัณฑ์     “ ก็ภิกษุณีใดเรียนดิรัจฉานวิชา  ต้องอาบัติปาจิตตีย์ ” (วิ.ภิขุนี. (ไทย) ๑๐๑๔/๓/๒๖๐)  และ   “ ก็ภิกษุณีใดสอนดิรัจฉานวิชา ต้องอาบัติปาจิตตีย์ ” (วิ.ภิขุนี. (ไทย) ๑๐๑๔/๓/๒๖๐)